(Tekst: Jan Deceunynck, Afbeelding: Daniël Rys)
Vandaag is het dag van de zorgkundige, en dat is reden genoeg om jullie eens in de bloemetjes te zetten! We spraken met Mieke Bogaert die aan de slag is in de thuiszorg.
Een superleuke job, vindt ze. Al zestien jaar vliegen de dagen voorbij. Niet alleen omwille van de vrijheid en de variatie, maar ook omdat ze geniet van de band die ze opbouwt met ‘haar’ mensen. “De eerste tien jaar bij mijn werkgever kwam ik bijna altijd bij dezelfde mensen. Je wordt dan een soort deel van de familie,” zegt ze. Bij één klant komt ze intussen al zestien jaar. Andere zijn intussen overleden. En ze vertelt over een vrouw waar ze een hechte band mee had. “Ik kwam er al over de vloer toen ze haar man verloor. In één van onze gesprekken vertelde ze me hoe erg ze het zou vinden om ooit haar spraak te verliezen. En precies dàt overkwam haar. Haar tongspier raakte verlamd. Maar op één of andere manier begreep ik haar daarna zonder woorden. Ik ben haar blijven verzorgen tot haar overlijden. Uiteindelijk koos ze voor euthanasie, op haar verjaardag. Ons afscheid was erg intens,” herinnert ze zich. “Ik was als een dochter voor haar.”
Maar gelukkig loopt niet elk contact zo droevig af. “Even goed kom ik voor kraamzorg bij jonge gezinnen waar juist een kindje is geboren. Dat is natuurlijk een veel vrolijker verhaal. Het is die variatie die het werk zo prettig maakt. Er zijn geen twee dagen hetzelfde.”