De witte woede heeft altijd al heel wat creativiteit losgemaakt en zo hebben we het graag natuurlijk. Te midden van de pokkeherrie van de betoging van 31 mei was er ook tijd voor wat ingetogen poëzie van Johan Van Oers.
De toekomst van Laurette
Ooit komt ons Laurette in een rusthuisbed.
We hebben haren piespot alvast klaargezet,
Haar pampers en haar pillen
Voor die vlekjes op haar billen,
Voor die rimpels op haar gat,
Voor haar reuma en haar aderspat.
Luister goed, ma chère Laurette,
Straks ligt gij echt bij ons in ’t rusthuisbed.
En is er bijna niemand meer
Die u kan helpen bij uw zeer
Bij uw littekens, uw zielenpijn,
Uw stoelgang en uw zuur chagrijn.
Echt Laurette, Laurette, Laurette,
Dan is er bijna niemand bij uw bed,
Niemand die kan zeggen: ‘Kom hier, Laurette,
Ik heb een glaasje wijn op temperatuur gezet,
En luister eens, hoort gij de Internationale?
Weet ge nog, die vuist en die lutte finale?’
Maar
Ooit komt gij, Laurette, terecht in een rusthuisbed
Dan ligt gij ’s nachts bij volle maan te zweten
En zult gij in uw dromen weten:
‘Ik heb te lang de klok op 2 voor 12 gezet’.
Johan Van Oers.
31mei 2012
De woede is wit!