Op 18 augustus verscheen Gegarandeerd werk: onthaalouder in de Gazet van Antwerpen. Het artikel wil mensen warm maken voor het beroep van onthaalouder. Want er zijn altijd maar minder en minder onthaalouders.
De belangrijkste reden daarvoor is dat onthaalouders nog altijd geen werknemersstatuut hebben en niet, zoals men in het artikel doet uitschijnen, omdat onthaalouders na verloop van tijd geen kinderen meer in hun huis zouden willen opvangen. De LBC-NVK zette in een lezersbrief die in de Gazet van Antwerpen gepubliceerd werd de puntjes op de i.
Wie onthaalouder wordt, heeft gegarandeerd werk
En toch blijft het aantal onthaalouders dalen. Er is meer uitstroom dan instroom. Volgens Kind en Gezin haken onthaalouders af omdat ze na verloop van tijd wat anders wensen dan in eigen huis kinderen opvangen of ze haken af omdat de thuissituatie wijzigt.
Wat een onzin. Want wie gegarandeerd werk zegt, denkt in de eerste plaats aan een arbeidsovereenkomst en liefst van onbepaalde duur, met vakantiegeld en dertiende maand, met zicht op een degelijk pensioen, met de garantie dat als je ziek wordt je een leefbare uitkering krijgt.
Een onthaalouders stapt in een onzekere arbeidsrelatie zonder werknemersstatuut die haar bij ontslag zelfs geen toegang geeft tot de werkloosheid.
Het “gegarandeerde werk” van de onthaalouder houdt in dat je 50 uur per week werkt met een sociale bescherming die de overheid berekent op je bezetting. Deze bezetting schommelt van maand tot maand en “garandeert” je in het beste geval een gemiddeld netto inkomen op maandbasis van 900 tot 1000 euro.
Onthaalouders moeten voortdurend bijscholen in hun eigen onbezoldigde tijd. Hun woning en gezin worden onderworpen aan strenge controles.
Daarom haken onthaalouders haken af.
In de 21ste eeuw waar telewerk hoog op de agenda staat van alle zichzelf respecterende ondernemingen suggereren dat zelfbewuste vrouwen afhaken omdat zij niet kunnen werken in het isolement van de woning terwijl zij dagelijks in contact komen met ouders en kinderen is belachelijk.
Maar ach, Vlaanderen en Limburg doet het niet slecht: een strategisch actieplan in het kwadraat zal zorgen voor jobs en we hoeven ons niet af te vragen welke soort jobs we scheppen. Om nog maar te zwijgen over de extra plaatsen in de zelfstandige kinderopvang. Waarom worden er geen extra plaatsen gecreëerd in de erkende sector? Zou dat te maken hebben met de loon-en arbeidsvoorwaarden van de werknemers, misschien?
Onthaalouders hebben een strategisch actieplan nodig nog om het al meer dan 10 jaar beloofde werknemersstatuut te realiseren.
Onze kinderen worden grotendeels opgevoed door vrouwen wiens netto-inkomen amper overeenkomt met een leefloon. Terwijl iedereen het over eens is dat je voor kinderen maar een stabiele omgeving kan creëren als je werkt met gelukkige werknemers die correct worden betaald en goed zijn opgeleid.
Wanneer zal Vlaanderen inzien dat een kinderopvang waar kinderbegeleiders correct worden betaald de motor is voor onze sukkelende economie en op lange termijn resulteert in minder uitgaven in de jeugdzorg?
Misschien wel de dag dat Vlaanderen de werknemers van vandaag en die van morgen leert koesteren.