Na maanden aanslepende onderhandelingen, en na een marathonvergadering op 2 oktober, werden eindelijk akkoorden ondertekend voor de federale zorgsector.
Er werden collectieve arbeidsovereenkomsten ondertekend over het brugpensioen vanaf 58 jaar, het brugpensioen vanaf 56 jaar (bij een loopbaan met 20 jaar nachtprestaties), het tijdkrediet en de vorming.
Alle partijen ondertekenden ook een protocol over de toekenning van een gelijke weddeschaal voor alle zorgkundigen. Met die handtekeningen werden acties op het nippertje vermeden.
Om het protocol over de gelijke weddeschaal voor alle zorgkundigen uit te voeren was overeengekomen om op 14 oktober een collectieve arbeidsovereenkomst te sluiten.
Waarom gebeurde dat dan niet meteen op 2 oktober? Omdat, alleen voor de sector ziekenhuizen en voor de psychiatrische verzorgingstehuizen, eerst een bijkomend budget van de federale overheid moest bevestigd worden.
Hallucinante woordbreuk van de werkgevers
Op maandag 14 oktober weigerden de werkgeversorganisaties om de cao voor de zorgkundigen te tekenen. Was het extra budget voor de ziekenhuizen dan misschien niet bevestigd? Toch wel.
Tot eenieders verbazing legde de federale overheid 14,245 miljoen euro extra op tafel. Veertien komma tweehonderdvijfenveertig miljoen euro, een gigantisch bedrag, in vroegere Belgische franken is dat méér dan een half miljard.
Dat de werkgevers, ondanks die berg geld, de cao voor de zorgkundigen toch niet ondertekenden, daarbij bovendien hun eigen handtekeningen van 2 oktober brekend… het is de schaamte ver voorbij.
Sociaal overleg is geen pak-de-poen-show
Sociaal overleg is geen pak-de-poen-show. Eerlijkheid gebiedt te vermelden dat sommige werkgevers, de thuisverpleging en de wijkgezondheidscentra, wel woord hielden.
In een vruchteloze poging om de woordbreuk te verbergen, probeert een persbericht van onder meer Zorgnet Vlaanderen de zwarte piet naar de vakbonden te schuiven: een ”njet van de vakbonden” die niet duidelijk zouden hebben willen omschrijven dat de weddeschaal alleen zou toegekend worden aan zorgkundigen die effectief de functie van zorgkundigen uitoefenen.
Al vliegt de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel. Oordeel zelf. In de tekst van cao schreven wij letterlijk de volgende woorden in: dat de weddeschaal voor zorgkundigen alleen zou worden toegekend aan zorgkundigen “die effectief de functie van zorgkundige uitoefenen in hun arbeidsprestaties.”
In de tekst van cao werd bovendien de letterlijke verwijzing opgenomen naar de wetgeving over de zorgkundigen (Koninklijke Besluiten). Die wetgeving legt haarfijn uit welke taken zorgkundigen uitvoeren om zorgkundigen te zijn.
In hetzelfde persbericht zeggen de werkgevers “dat zij de inspanning die minister Onkelinx leverde om een bijkomend budget te vinden voor de loonaanpassing zeer op prijs stellen.” Dankuwel mevrouw de minister voor de berg geld.
De houding van de werkgevers getuigt van ongezien cynisme. Men vergeet liefst niet te vermelden dat het extra budget bedoeld was, én is, om de cao te sluiten.
Plaatselijke directies perplex om houding werkgeversorganisaties
Vele plaatselijke directies in de instellingen staan perplex en begrijpen niet wat er op 14 oktober in Brussel is gebeurd. “Er was toch een akkoord?” Ja, inderdaad. “Wij hebben in al die jaren toch nooit problemen gehad om te weten wie als zorgkundige werkt?” Ja, inderdaad.
De LBC-NVK non-profit zal doen wat wij altijd doen: kordaat en solidair de belangen van de werknemers verdedigen. Schande laten passeren hoort daar niet bij.