Dag 4. Gabriela, de strijdvaardige vrouwenbeweging, staat vooraan op onze agenda. Joan, de international relations officer ontvangt ons op het nationaal hoofdkwartier van de organisatie. Hier heerst de sfeer van de grote dagen: een materiaalkot vol verfbussen, pancartes met slogans van vorige acties en een rommelige ontvangstruimte, want er is (altijd) belangrijker werk te doen dan opruimen. Ze schetst ons de weinig rooskleurige situatie van de Filipijnse vrouwen waarbij armoede, onzekerheid, uitbuiting, seksueel geweld en prostitutie de boventoon voeren.
Haar verhaal neemt een positieve wending wanneer ze toelicht hoe de honderden Gabriela-vrijwilligers het aanpakken om de vrouwen op het niveau van de buurten en de gemeenschappen te organiseren om hen bewust en weerbaar te maken. Ook studentes en hoger opgeleide vrouwen worden daarbij niet vergeten. Zij kunnen een langlopende opleiding volgen om later zelf vrouwengroepen te begeleiden. Zelfs de mannen worden mee betrokken. Het is belangrijk dat zij volgen in de mentaliteitsverandering die nodig is om het heersende feodaal-patriarchaal systeem ooit definitief te kunnen bannen.
Ondertussen is het een massa-organisatie geworden met vrouwengroepen over het hele land én in het buitenland, prenatale consultatiebureaus, crèches, … Gabriela maakt ook deel uit van de brede protestbeweging die opkomt tegen alle vormen van maatschappelijk onrecht dat de Filipijnen teistert. Dit levert hen de stempel ‘staatsgevaarlijk’ op met alle intimidatie die hiermee gepaard gaat, van bedreigingen tot ontvoeringen en arrestaties. De motivatie en gedrevenheid, het engagement en de moedige persoonlijke keuzes van deze vrijwilligers (van de organisatie krijgen zij enkel materiële steun) zijn hartverwarmend. Als het van deze straffe madammen afhangt komt het helemaal goed met de Filipijnse vrouwen.
Een piket op de stoep
Hierna brengen we een ‘ontregelend’ bezoek aan de vakbondsdelegatie van Express. Het bedrijf sloot vier maand geleden om onduidelijke redenen de deuren. Heeft het ermee te maken dat er net cao-onderhandelingen zouden opstarten?… Sindsdien staat een picket-line voor de deur. Maar is het wel een picket-line? Of is het picketing? Een staking? Een lock-out? We krijgen het verhaal van de actievoerders moeilijk in ons syndicaal referentiekader ingepast. We hebben te doen met deze mensen, die wellicht niet op een succesvol resultaat mogen hopen maar toch moedig volhouden. Zij volgen vorming terwijl hun vrouwen drank en snoep verkopen om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien.
Bij Pentagon, het volgende bedrijf op onze agenda, staat al 1 jaar en 4 maanden een piket op de stoep, permanent bewoond door 6 gezinnen. Een klein stemmetje in ons binnenste vreest dat ook dit een uitzichtloze strijd is, maar de actievoerders zijn hoopvol dat ze bij de vereffening van het ondertussen failliete bedrijf nog een schadevergoeding kunnen krijgen. Wie zijn wij om hieraan te durven twijfelen? Succes, mensen!
Tine & co