Ook de woonbegeleiders van het CAW Halle-Vilvoorde reageert met een open brief op de besparingen waardoor collega's moeten verdwijnen.
Geachte minister Vandeurzen,
Ook de woonbegeleiders van het CAW Halle-Vilvoorde werden door de directie bericht over de financiële moeilijkheden die zich in de toekomst zullen voordoen wanneer de subsidieomslag voor ons CAW niet wordt uitgebreid. Uiteraard zijn wij, net zoals onze collega’s uit de andere werkingen, bezorgd over wat dit voor het aanbod woonbegeleidingen zou kunnen betekenen. Mogen wij u vragen om even tijd te maken om ook onze bezorgdheden mee te nemen in uw reflecties met betrekking tot de financiering van ons CAW?
Zoals u wellicht wel weet, is het thema wonen nauw verbonden met het thema welzijn. Zonder een woonst komen alle gebieden van welzijn onder druk te staan. Vanuit het team wonen stellen we vast dat de zoektocht en het behoud van een woonst steeds meer op een ‘survival of the fittest’ begint te lijken.
Heel wat mensen slagen er (niet langer) in om op eigen houtje in dit basisrecht (art. 23 van de Grondwet) te (blijven) voorzien. Wie niet de perfecte huurder is, wordt als ‘not fit’ beschouwd en verliest zijn (optie op een) woonst. De gevolgen van het niet hebben van een woonst beperken zich niet tot een loutere dakloosheid.
Geen dak betekent al snel geen domicilie. Geen domicilie betekent vaak brieven missen, schulden opbouwen. Geen adres betekent dat men niet kan ingeschreven worden als werknemer, zijn tewerkstelling kan verliezen, geen inkomsten meer ontvangt, geen aanspraak meer kan maken op de ziekteverzekering, mentale en fysieke gezondheidsproblemen krijgt, netwerk verliest, …
Kan u zich inbeelden hoe het zou zijn mocht u niet langer een woonst hebben? Waar zou u slapen? Hoelang zou u daar kunnen blijven slapen? Waar zou u eten? Waar zou u een douche nemen en in uw hygiëne voorzien? Wat als uw werkgever u na verloop van tijd zou ontslaan omwille van uw onverzorgde uiterlijk en bijhorend geurtje omdat u soms niet in de mogelijkheid bent om u te douchen en te scheren? Wat als uw werkgever u zou ontslaan omdat u minder focus hebt en foutjes maakt omdat uw mentale capaciteit bezet wordt door de vraag ‘waar ga ik vanavond slapen?
Stel, u heeft geen inkomen meer: hoe zou u aan eten of aan kledij geraken? Hoe zou u de kapper betalen? Wat als u ernstig ziek zou worden en geen aanspraak meer kan maken op de ziekteverzekering? Waar zouden uw kinderen slapen wanneer u uw bezoekrecht mag uitoefenen? Hoe hard zou u uw kinderen missen als hun moeder en de familierechtbank beslissen dat u omwille van uw situatie ‘not fit’ bent om nog vader te zijn?
Wij hopen dat deze korte oefening ook bij u wat negatieve gevoelens zoals bijvoorbeeld onmacht, waardeloosheid, ongeloof, irritatie, afhankelijkheid, verworpenheid… deed opborrelen. Weet dat dit vragen en gevoelens zijn die wij dagelijks horen en zien bij de mensen die wij woonbegeleiding aanbieden.
Beste minister, wij gaan niet pretenderen dat wij elke dreigende dakloosheid kunnen voorkomen en ook niet dat wij elke dakloze perspectief kunnen bieden. En toch proberen wij met onze beperkte middelen, mensen via woonbegeleidingen opnieuw een anker te bieden. Ze opnieuw te verbinden met zichzelf en de maatschappij. Zo trachten we het welzijn van de mensen opnieuw te verhogen, opdat ze hun eigenwaarde niet (helemaal) verliezen. Eigenwaarde die ze hard nodig hebben om alle problemen die verbonden zijn met een precaire woonsituatie op een duurzame manier op te lossen.
Om dit op een kwalitatieve manier te kunnen blijven doen, hebben we ook u nodig, of eerlijker, uw centen.
Met beleefde groeten,
De woonbegeleiders van het CAW Halle-Vilvoorde