Vakbondssecretaris Ine Hermans schrijft naar aanleiding van alweer een nieuwe reorganisatie in een ziekenhuis een open brief aan minister De Block. Ine klaagt aan dat er in de ziekenhuishervorming nergens middelen worden voorzien om de werkdruk aan te pakken.
Beste minister De Block
Vandaag weer een aankondiging met verregaande gevolgen gekregen van een ziekenhuisdirectie. De inhoud ervan kan u al raden, het ziekenhuis gaat zijn zorgaanbod herschikken en bedden afbouwen. In de praktijk betekent dit een afbouw van bedden en dus van zorgactiviteiten en een verhuis van diensten van de ene campus naar de andere. Zo maar eventjes de helft van al het zorgpersoneel is betrokken in dit verhaal.
En neen, niet omdat er ontslagen zullen vallen, wel omdat werknemers hun vertrouwde dienst, hun collega’s, hun plaats van tewerkstelling en hun samenwerking met artsen zullen moeten achterlaten.
Is dit erg zal u zich afvragen? Ze hebben toch hun job nog? Klopt. Maar of dit erg is laat ik aan de beoordeling van elke werknemer over, maar ik kan je wel vertellen dat de verslagenheid groot is.
Eens de ganse herschikking over een jaar of twee achter de rug is en de routine van elke dag weer hernomen is en iedereen zich opnieuw ten volle kan focussen op de zorg, dient er zich waarschijnlijk een nieuwe reorganisatie aan. Ditmaal omdat de samenwerking met andere ziekenhuizen op kruissnelheid komt.
Niemand twijfelt er nog aan dat de hervorming van het ziekenhuislandschap broodnodig is en dat de middelen voor gezondheidszorg efficiënt en op de best mogelijke manier moeten ingezet worden met als doel de patiënt de best mogelijke zorg aan te bieden en in te zetten op preventie.
Samenwerkingen tussen ziekenhuizen zijn hierin een logisch middel. Toen ik begon als vakbondssecretaris in de ziekenhuissector verbaasde ik er mij al altijd over hoe dicht ziekenhuizen ten opzichte van elkaar werkten in plaats van met elkaar.
Wat is er dan negatief aan dit ganse verhaal? Nergens worden middelen voorzien om de werkdruk aan te pakken, werknemers lopen zichzelf voortdurend voorbij en voelen zich minder goed in hun job omdat de nodige tijd om elke patiënt de nodige zorgen te kunnen geven ontbreekt. Op verpleegafdelingen zijn er wel personeelsnormen, maar deze zijn niet meer van deze tijd. In de ondersteunende diensten is er van normering al helemaal geen sprake en werkdruk kent men daar ook.
De dag dat beddenafbouw en reorganisaties niet meer automatisch moeten leiden tot personeelsafbouw maar mogelijkheden creëren om net meer personeel in te zetten zal het nieuws van een grote reorganisatie nog altijd hard aankomen, maar we zullen snel de diensten kunnen opsommen waar de bijna veertig voltijds equivalenten die deze directie gaat afbouwen kunnen ingezet worden.
Ine Hermans
Vakbondsverantwoordelijke LBC-NVK voor zorg, welzijn en cultuur.