Kost het te veel, dan doen we het niet. Brengt het te weinig op, dan ook niet.
Dit soort horrorscenario’s wordt mogelijk door het privatiseringsdecreet van de zorg, dat op 1 juli haastig door de kamercommissie gejaagd werd. Met dit decreet wordt de rode loper uitgerold voor de commercialisering van onder meer de ouderenzorg, de kinderopvang, de geestelijke gezondheidszorg,…
Er is daarbij amper oog voor de mogelijke gevolgen voor de zorggebruiker. Het decreet bevat onvoldoende garanties voor de betaalbaarheid van zorg en voor de kwaliteit. En er is onvoldoende aandacht voor de herinvestering van de winst in de zorg.
Door aparte vzw’s en nv’s op te richten, en private investeringen aan te trekken, zullen lokale besturen misschien wel besparen. Maar het is niet ondenkbaar dat de factuur voor de zorggebruiker net zal stijgen.
Als private partners betrokken worden of bepaalde aspecten van de organisatie zelfs aan hen uitbesteed worden, gaan daar onvermijdelijk ook winstverwachtingen mee gepaard. Met de verkoop van vastgoed aan een commerciële speler bijvoorbeeld, kan een lokaal bestuur wel één keer geld ophalen, maar daarna moeten er jarenlang hoge huurkosten betaald worden.
Publieke middelen kunnen op die manier zonder garanties in handen komen van privé-investeerders die vooral zoveel mogelijk rendement willen uitkeren aan hun aandeelhouders.
Er zijn ook terechte zorgen om het personeel dat naar die nieuwe entiteiten zal worden overgedragen. Op welke loon- en arbeidsvoorwaarden zullen zij kunnen rekenen?
Onderzoeksjournalisten legden al meermaals de geldstromen in de commerciële ouderenzorg bloot en becijferden de gigantische bedragen die uit de sector hun weg vonden naar de aandelenportefeuilles. De gegarandeerde overheidssubsidies maken zorg en welzijn aantrekkelijke investeringen voor commerciële spelers. Door de winstlogica is het risico dat net de meest kwetsbare groepen de dupe worden, niet denkbeeldig. Er valt nu eenmaal meer winst te rapen bij ‘gemakkelijke’, minder complexe doelgroepen. De doelstelling is zogenaamd het creëren van een ‘gelijk speelveld’. Het resultaat zal een speelveld zijn volgens de wetmatigheden van het bedrijfsleven. Zorg als koopwaar dus, waarbij de ene publieke zorgaanbieder niet zal kunnen achterblijven op de andere.
Met een open brief en een petitie hopen we de stemming in het Vlaams parlement morgen – 14 juli – de goeie kant op te keren. Er zijn voldoende voorbeelden in het buitenland die aantonen dat dit geen goed idee is. Samen met de andere vakbonden, werkgeversorganisaties, ziekenfondsen,…
pleiten we ervoor om meer tijd te nemen voor dit dossier. Er moet een grondig debat komen; de ingebouwde garanties voor kwaliteit, gevolgen voor de zorggebruiker en het personeel, en het herinvesteren van de winst in zorg moeten duidelijker en transparanter zijn. Haastwerk is hier allerminst aangewezen.
Teken de petitie en deel 'm met al je contacten. Het is nodig, de tijd dringt!