12 mei – de geboortedag van Florence Nightingale – is de Internationale Dag van de Verpleegkundige. Florence Nightingale verrichte baanbrekend werk als verpleegkundige, maar dat is intussen wel heel erg lang geleden. Toch is de Dag van de Verpleegkundige een goede gelegenheid om eens stil te staan bij alle inspanningen die verpleegkundigen leveren.
Eigenlijk is het voor al het personeel van de non-profit elke dag weer opnieuw een dag om waardering te verdienen. Want die vrouwen én mannen verrichten elke dag opnieuw fantastisch werk, vaak met meer werkdruk dan hen lief is. De sector heeft nood aan meer personeel!
Eén van de oplossingen die de LBC-NVK enkele jaren geleden uitdokterde, was het "Opleidingsproject 600". Verzorgenden uit de sector kunnen zich daardoor omscholen tot volwaardig gediplomeerde verpleegkundigen. Tegelijk kunnen nieuwe verzorgenden aan de slag in de sector! Een heel waardevol project, met een heel hoog slaagcijfer onder de studenten. Bovendien zijn de afgestudeerden 100% zeker van een job als verpleegkundige.
Aan enthousiasme ontbreekt het deze studenten alvast niet! Speciaal op deze dag laten we enkelen persoonlijk aan het woord:
Ann was aan het werk als verzorgende, maar na een zekere tijd miste ze toch wel wat in haar job. “Ik wilde wel wat meer taken op me nemen, er waren ook geen doorgroeimogelijkheden. Verpleegkundige worden leek me een ideale oplossing. Je hebt dan meer theoretische achtergrond, je mag in de praktijk ook meer. En ja… de betere verloning sprak me natuurlijk ook aan,” legt Ann ons uit.
“Het is wel een zwaar programma,” zucht Ann als we vragen of het haar meevalt, “Het valt mee, het is te doen, maar je mag het ook niet onderschatten. Er kruipt heel veel tijd in het naar school gaan en het studeren. Als je daarnaast nog het huishouden moet doen, blijft er geen tijd meer over voor jezelf, je man of je kinderen. Daarom hebben we een hulp in het huishouden. Zodat er nog wat tijd overblijft voor het gezin. Dit project is zeker heel erg zinvol. Het zou erg jammer zijn moest het verdwijnen,” besluit Ann.
Frances verhaal is misschien wél het schoolvoorbeeld van de doelgroep van project 600: “ik wou dolgraag verpleegkunde studeren, maar mijn ouders waren er niet zo voor. Ze steunden me niet om verpleegkundige te worden, en daarom kwam het er niet van. Ik haalde wel het diploma van verzorgende en ik ging aan de slag in de thuiszorg. Maar ik zag verpleegkundigen aan het werk en dat was wat ik ook wou doen!"
Toen het project 600 werd gestart, zag Frances haar kans: “Ik veranderde van job en ging in een rusthuis werken, zodat ik me kon inschrijven voor het project. Tijdens de examens denk ik wel eens van ‘Goh waar ben ik toch aan begonnen’, maar verder is het voor mij één grote fantastische ervaring! Ook al is het niet gemakkelijk, de lat ligt hoog en ons programma mag je niet onderschatten. Mensen die zich willen inschrijven, moeten beseffen dat het niet makkelijk is, en dat je supporters nodig hebt… maar verder kan ik het iedereen enkel aanraden! Het is fantastisch dat je als verzorgende op deze manier ook kansen krijgt om door te groeien. Dat het project verpleegkundigen aflevert die al serieuze ervaring in de sector hebben, dat mogen beleidsmakers toch ook niet vergeten!”
Ook Franky deed enthousiast zijn verhaal: “Ik werkte als klusjesman in een instelling voor beschut wonen. Een technische job dus, maar ik had toch aandacht voor de patiënten. Mensen helpen is mijn ding. Graag was ik verpleegkundige geworden, maar daar stonden ze thuis niet achter. Met dit opleidingsproject zag ik mijn kans om alsnog mijn droom waar te maken.”
Ook Franky vindt het best wel zwaar: “Maar dat moet, dat is nodig, als verpleegkundige moet je genoeg kennen en weten. Je moet er dus veel voor doen, het vraagt veel tijd: de stages, de lessen, de opdrachten,… Dat combineren met een gezinsleven en nog wat ontspanning is soms niet gemakkelijk. Wie zich kandidaat stelt voor dit project, moet daar rekening mee houden. Je moet gebeten zijn door je ideaal: verpleegkundige worden,” benadrukt Franky voor de mensen die er aan denken zich kandidaat te stellen.
We polsten Franky ook of hij al zicht heeft op een plaats als verpleegkundige: “Ach, zwijg. Als ge op een stageplaats ook maar durft laten vallen dat je er graag komt, laten ze je niet meer met rust, ze blijven met jobaanbiedingen komen! Het tekort aan verpleegkundigen is echt schrijnend. Zonder dit project, zou de sector mij moeten missen. Ik zou geen verpleegkundige worden, ik zou waarschijnlijk geen klusjesman gebleven zijn. Dit project gaf mij de kans door te groeien op het moment dat ik er nood aan had,” vat Franky de waarde van het opleidingsproject samen.
Voor Dorien waren de uitgebreidere werkmogelijkheden en de grotere verantwoordelijkheid dé redenen om zich in te schrijven. “En meer loon is natuurlijk ook welkom,” lacht ze. Ook Dorien vindt dat je de opleiding niet mag onderschatten: “Je moet er écht wel iets voor doen en je goed organiseren. Een project als dit is écht broodnodig,” voegt Dorien er nog aan toe.
Ook Sabine beantwoordde onze vragen met enthousiasme: “Dit project geeft zo’n mooie kansen aan volwassenen die de kans om verpleegkundige vroeger niet gehad hebben of er niet aan dachten verpleegkundige te worden. Zonder deze steun zou het voor mij en voor vele anderen niet mogelijk zijn om deze ambitie nog waar te maken.”
“Ik werkte als verzorgende in een rustoord, al 12 jaar… en als ik die verpleegkundigen aan het werk zag. Ik miste wel iets… ik wou meer verantwoordelijkheid opnemen. Met dit project zag ik mijn kans – anders zou het me niet lukken… met een huis af te betalen zou dat nooit meer lukken…,” verklaart Sabine het waarom van haar deelname.
Ook Sabine vindt de opleiding toch niet te onderschatten: “Het is zeker haalbaar, maar wel zwaar. Je moet je er echt voor inzetten, en je moet gesteund worden, door je gezin. Maar het is ook genieten hoor, als 34-jarige terug op de schoolbanken, tussen de 19-jarigen. Ik heb al zoveel geleerd, zoveel nieuwe technieken. Ik stond al op vijf stageplaatsen en heb dus al veel gezien. Ik zie bij het einde van mijn studie als verpleegkundige wel waar ik naartoe kan."