Ondertussen is het weer van 5 november vorig jaar geleden dat we met vele honderden actievoerders door de straten van Antwerpen trokken om de plannen van de directie van ZNA om het schoonmaak- en keukenpersoneel onder te brengen in een apart bedrijf, Synartes genaamd, tegen te houden. Ondertussen bereikte ons het bericht dat de directie de plannen heeft opgeborgen. Tijd dus voor een gesprek met Marian De Waele, secretaris van de LBC-NVK en verantwoordelijk voor ZNA.
Hey Marian, proficiat met het fantastische resultaat. Waarom was dit voor de vakbond zo’n belangrijk dossier?
Moesten we de directie van ZNA haar plannen hebben laten uitvoeren, dan zou dat een geweldig negatief precedent voor de sector betekend hebben. Dan zou niet alleen het eigen personeel van ZNA de gevolgen ervan hebben gedragen (onder een ander paritair comité met slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden terechtkomen), ook andere zieken- en rusthuizen zouden in een latere fase gebruik kunnen maken van de diensten van ZNA/Synartes. Dus ook de personeelsleden van die instellingen zouden uit de Non-Profit en zijn loon- en arbeidsvoorwaarden verdwijnen.
Wat is er allemaal gebeurd na de actie van 5 november 2008?
We hebben de druk op de ketel gehouden. Met de directie en het management comité hebben we ettelijke gesprekken gevoerd om hen onder druk te zetten om hun plannen op te bergen. Het personeel hebben we met pamfletten geïnformeerd, we hebben het financieel beleid van de instelling aan de kaak gesteld, persberichten verstuurd en noem maar op. Verschillende keren heeft het management geprobeerd om toch nog haar zin door te drijven. Het heeft echt bloed, zweet, tranen en veel, heel veel ambras gekost om onze slag thuis te halen.
Hoe komt het dat de directie haar plan uiteindelijk in de vuilbak heeft gekieperd?
Ik denk omwille van vier redenen. Ten eerste zijn we op 5 november massaal op straat gekomen om te tonen dat de plannen van ZNA voor ons absoluut niet konden. Belangrijk op de actie was ook de solidariteit van andere ziekenhuizen en sectoren.
Ten tweede zijn we met het dossier naar het kabinet getrokken. Daar waren ze not very amused met de demarche van de directie van ZNA.
Ten derde ligt de betrokken directrice, Mimi Lamote, niet enkel in dit dossier onder vuur, ook in andere dossiers stellen wij vast dat mevrouw Lamote beslissingen neemt die steeds ten nadele van het personeel zijn. Het beste voorbeeld in dit dossier is dat de kostprijsberekening van heel het Synartesgebeuren pas na de staking gedetailleerd bekend is gemaakt.
En ten vierde hebben we de pers op de hoogte gebracht. De directie is zeer gevoelig voor haar eigen reputatie en voor de reputatie van het ziekenhuis. Daardoor had het management comité plots door dat het ons menens was. Daarvoor werd heel het gebeuren weggewuifd. Zo van "Alé, mannekes, waar zijn jullie nu toch mee bezig? Ge maakt de mensen op de vloer bang en da’s nergens voor nodig! Het zijn enkel de nieuwen die we slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden gaan geven."
Hoe kunnen we gelijkaardige acties van directies in de toekomst vermijden?
Om gelijkaardige scenario’s tegen te houden moet de vakbond zeer alert zijn. En dat geldt zowel voor de secretaris als voor de militanten. Bovendien heb je bij instellingen die zo groot zijn als deze (6000 werknemers) een sterke vakbondswerking in de instelling nodig, anders loop je hopeloos achter de feiten aan. In ZNA is er een zeer goed uitgebouwde en sterke syndicale werking. Wat in het begin een nadeel leek (een samensmelting van private en openbare vakbondsstructuren) is nu een enorm voordeel: de militanten krijgen van meerdere kanalen input. Zonder de wekenlange inzet van de militanten was dit veel moeilijker, zo niet onmogelijk geweest om te stoppen.