De militanten van AZ Turnhout, campus Elisabeth trokken met de kerfstok naar alle diensten. Ze vroegen het personeel om in de kerfstok te krassen indien ze meegaan naar de witte woede-acties. Bijgevoegde foto’s tonen aan dat hun actie fel gesmaakt werd en dat het personeel de komende acties mee wil ondersteunen.
Als je nog niet waarom iedereen moet komen naar de witte woede-acties, lees dan het verhaal van Babs.
De kerfstok (een verhaal voor wie niet in sprookjes gelooft)
Er was eens een hond, die Babs heette. Babs was een héél bijzondere hond. Zij geloofde in goede verzorging en in de kerstman. Dat kwam doordat haar baas haar op een kerstdag uit het asiel had gehaald. De wegen waren dichtgevroren, de tuinen en de daken lagen ondergesneeuwd. Maar uitgerekend op dìe dag haalde haar baas Babs op. Als dàt geen wonder was!
Al vlug voelde Babs zich helemaal thuis bij haar nieuwe baas. De baas van Babs geloofde net als zij in goede verzorging. Hij hield van hondjes, en hij hield van mensen. Waarschijnlijk werkte hij precies dààrom in de non-profit, en hoorde zij hem altijd maar herhalen dat hij voorstander van menslievende zorg was.
... En Babs dacht dat vanaf dan alles OK was.
Maar op een dag merkte Babs dat haar baas een beetje droevig was. En zelfs een beetje boos, een tikkeltje wit van woede. Zo kende Babs haar baas niet. En omdat zij er niet gerust in was, bleef zij heel dicht bij hem.
“ Ze hebben er geen oren naar”, hoorde hij hem mompelen.
Welnu, wat oren betreft kon een baas zich geen betere vriendin bedenken dan Babs, want als er iemand was die écht àlles over oren wist, dan was zij het wel. Babs luisterde die dagen extra aandachtig naar haar baas. Zij ving op dat de werkdruk soms heel hoog was waar haar baas werkte, en dat er te weinig mensen waren om goed te zorgen, en dat de bazen van hààr baas zelfs nog wilden knabbelen aan de dagen die haar baas nodig had om zijn werk tot zijn pensioen vol te houden. Dagen waarop haar baas soms met Babs als ontspanning ging wandelen!
En zij vernam dat de verdedigers van haar baas een heel plan hadden uitgewerkt om erkenning voor het werk van haar baas op te eisen, en dat die eisen ook de erkenning van de behoeften van de te verzorgen mensen inhield. En zij vernam dat de politiek zelfs in slaap gevallen was. Dat haar baas en zijn verdedigers zelfs doodgezwegen werden. En dat er weinigen bereid waren om met haar baas mee te vechten!
Babs besloot in actie te komen. Een hond die in goede verzorging en in de kerstman geloofde, behoort niet stil te zitten. Zo’n hond moest alleen maar het juiste moment afwachten.
Op een dag zette de baas van Babs zijn hoed op. Hij begaf zich naar buiten om de kerselaar te snoeien. Een grote tak viel op de grond, vlak voor de poten van Babs. Zij graaide hem vast met haar muil, luid grommend en blaffend. ... Waf waf waf ... kef ... kef ... kerf grrrrrr ... stok ... stok ... grrr... ke rrrrrr fffff .... stok, hier die stok ... grrrrr... gromde Babs.
De baas van Babs keek verrast op. Dat was hij van Babs niet gewend. Meestal bleef zij lekker lui liggen toekijken, terwijl de baas in de tuin werkte en geen zin had om mee te spelen. Maar die dag speelde de baas met de stok en met zijn hond. ... tot zij samen languit in het gras onder de kersenboom bleven liggen. Wat een heerlijke dag.
‘s Nachts droomde de baas over zijn hond en een stok. En over een massa mensen die samen voor een nobele zaak en voor zichzelf opkwamen, menswaardig en medemenselijk. Een grote optocht.