2 mei 2012 was mijn eerste werkdag bij de Selv, de studiecel van LBC-NVK non-profit. Met veel goesting begon ik aan mijn eerste job. Ik was nog niet zo heel lang van de schoolbanken. Mijn verre reis naar Thailand en Cambodja om eens goed uit te blazen na de studies was nog maar pas achter de rug.
Maar de zin om te werken was er, zeker omdat ik wist dat ik voor een sociale organisatie zoals LBC-NVK non-profit ging werken. De sociale sector, ik zag mezelf in geen andere werken.
Ik herinner me nog goed het moment dat ik het verlossende telefoontje kreeg, daar in dat zwembad in Gent. Mijn geluk kon niet op, ik had werk potverdikke!
Al snel maakte ik kennis met mijn drie toffe collega’s Peter, Martin en Maarten. Met Martin vormde ik de Kempense meerderheid daar in Brussel. En op dat bureau, wordt er buiten goed gelachen, ook goed gewerkt, ondermeer aan de non-profit gazet, waar ik redactrice van werd.
Voor ik het goed en wel besefte, mocht ik op pad om bv’s te interviewen, die sporadisch al eens niet kwamen opdagen of veel te laat... Gelukkig waren er ook toffe militanten, die wel tijdsbesef hadden. Die namiddag op het terras op die broeierige zomerdag met LBC-NVK secretaris Dominic en collega Martin zal ik bijvoorbeeld niet vergeten. Een ongelofelijk gezellig interview was dat.
Ik leerde ook de onthaalouders kennen en werd mederedactrice van de nieuwsbrief voor onthaalouders. Buiten mijn werk voor de nieuwsbrief waren er ook de acties voor het volwaardig werknemersstatuut. Die acties vond ik de leukste van allemaal. De sfeer zat er altijd goed in bij de onthaalouders. Samen met Anne Marie maakte ik een dansje en lied voor een grote actie in Brussel. Op de tonen van Bob de Bouwer zongen we het onthaalouderlied en iedereen zong en danste mee. Daar doe je het dan ook voor, voor die enthousiaste mensen.
Een tijdje geleden besefte ik dat het voor mij tijd was om iets anders te doen. Ik heb mij ingeschreven voor een lerarenopleiding. Binnenkort zal mijn werkplaats niet meer Brussel zijn, maar waarschijnlijk de stille Kempen. Vandaar nog even een afscheidswoordje. Deze ervaring nemen ze mij alvast niet meer af.
Wat mij betreft tot ziens!